Michiel de Visser

Beeldhouwen is magisch. Eeuwenlang liggen de stenen in de aardkorst niks te doen, onderdeel uit te maken van de planeet aarde. Onbewust, ongezien, misschien wel tevreden. Totdat iemand ze zonodig moet opgraven en bewerken, omdat de vorm die ze door allerlei geologische processen hebben meegekregen niet mooi genoeg zou zijn. Dat klopt, een knol metamorf gesteente in een bergwand heeft alleen betekenis voor de berg, niet voor de mens. Die ziet liever een gepolijst oppervlak, een verleidelijke ronding, een beeld van perfecte verhoudingen. De beeldhouwer heeft het voorrecht het magische moment mee te maken waarop de steen veranderd in een beeld. Als de amorfe knol eenmaal op je werkbank is beland gaat het erom de juiste beslissingen te nemen. Wat zit erin, hoe haal je het eruit. Wat laat je zitten, wat haal je weg. Als de juiste beslissingen hebt genomen en een hele tijd met beitels en raspen in de weer bent geweest, merk je ineens dat je niet meer alleen bent in je atelier. Er is iets of iemand uit de steen gekomen. De vorm, een dier, een mens of een abstracte figuur, is een tweede aanwezigheid geworden, iets waarmee je een relatie aangaat. Vanaf de werkbank vertelt het je hoe je verder moet, het beeldhouwen doe je verder met zijn tweeën. Totdat je het werk gaat polijsten. Dan trekt het zich terug in zichzelf en wordt een onafhankelijk, op zichzelf staand iets, als een volwassen kind. Nog mooier dan je had kunnen bedenken, klaar om nog eeuwen mee te gaan en bewonderd te worden als de beeldhouwer zelf al lang weer zijn rustplaats heeft gevonden tussen de amorfe stenen waaruit deze planeet bestaat.